Gorące Dysputy

"Lśnienie", "Noc żywych trupów", "Ring" i wiele innych produkcji, które mają za zadanie nas przerazić. Jednym horrorom się to udaje a innym nie.
Dlaczego?
Przedstawcie swoją opinię na najlepszy, najzabawniejszy film grozy jaki widzieliście.
A może wogóle nie oglądacie horrorów?

Osobiście horrorów nie oglądam.
Nie lubię oglądać filmu po to, by się bać.
Wielu pozycji nie znam, jednak za tą którą uważam za najlepszą to wygrywa zdecydowania japoński "Ring".
Nie jest na tyle komercyjny, żebym od razu zrezygnował z oglądania
Ze strachu, najbardziej lubię ten, którego przyczyny prawie wogóle nie widać.
Wielgaśne i "przerażające" potwory latające po ekranie uważam za kompletną głupotę, trudno się tego bać (bardziej nadaje się to do spidermana), albo ulicy sezamkowej (Ciasteczkowy potwór ;) )
Mówię tu o produkcjach takich jak "Resident Evil", czy "Halloween"

Isli, ale ludzie kochają się bać w bezpieczny sposób, odgrodzeni szklaną szybką, wiedząc, że kiedy wyłączą film wszystko pryśnie jak sen. W jednym muszę się zgodzić, czym więcej niedorzecznych potworów, gigantycznych mutantów, tym bardziej horror taki przeistacza się w żenującą groteskę, (nic bardziej nie straszy niż urealnione zagrożenie)której oglądanie jest tylko i wyłącznie stratą czasu. W swoim życiu obejrzałem już z tego gatunku bardzo dużą ilość pozycji, do tego stopnia, że większość tworzonych obecnie, czy też kiedyś lecz jeszcze przeze mnie nie obejrzanych filmów mogę z łatwością przewidzieć minuta po minucie, co też wpływa na moją ich ocenę.

Japońskie, czy też raczej azjatyckie horrory mimo swojej dużej schematyczności mają w moim odczuciu klimat, takie filmy jak Nieodebrane połączenie, Wizje, Dark Water, Klątwa, czy też wszystkie trzy Ringi w mniejszym stopniu Infekcja potrafiły przykuć mnie do monitora i dały mi się ponieść do swojego świata.

Do mojej czołówki mógłbym zaliczyć "Lśnienie","Smętarz dla zwierząt", "Bastion",orginalną "Teksańską masakrę piłą mechaniczną" obowiązkowo "Warlocka" (ale czy to w sumie horror?) do tego jedyny film klasy B, którego naciągana historia i momentami absurdalność i pastisz gatunku utkwiły mi w pamięci, czyli "Martwica mózgu" do tego pierwszy "Kruk" (chociaż przynależność gatunkowa też naciągana), pierwszy film który mnie mocno przestraszył "Dom w którym czai się zło" (oglądałem mając coś koło 10-12 lat), o duchach mieszkańców japońskiego domu, z przed lat zabitych nawzajem wchodzących w ciała aktualnych mieszkańców przybyłych z USA. I jeden który darzę sentymentem przez to jak wpłynął na mnie (przez rok bałem się chodzić do toalety, dzięki siostrze która jeszcze długo potem mnie nim straszyła, do dziś potrafię odnaleźć w sobie to uczucie) o człowieku, którego wizerunek na obrazie starzał się zamiast niego.

Zupełnie osobną kategorie dla mnie stanowią sfilmowane opowiadania E.A. Poe, (szczególnie te nieliczne w wersji jeszcze czarno-białej), po prostu genialne.

Przy oglądaniu horrorów trzeba pamiętać o jednym, robi się to w nocy i tylko wtedy, najlepiej samemu, łatwiej wtedy o klimat zagrożenia.
Jak nietrudno tu zauważyć, nie napisałem nic o "Pile, Krzyku, Koszmarze z ulicy wiązów i minionego lata, Smakoszu" i wielu innych utrzymanych w tym stylu, nie są to złe filmy, ale tak naprawdę do obejrzenia na raz i zapomnienia, nie mają w sobie niczego co mogło by im zapewnić żywotność w moich oczach, wiele tytułów ominąłem jak choćby "Żywe trupy", czy "Dzieci kukurydzy", ale niech inni się też wypowiedzą, o horrorowych gniotach wspomnę innym razem.

Czy ja wiem... Noc żywych trupów bardzo mi się podobała, jak na nisko budżetowy filmik, wybił się i powstało wiele kontynuacji (te już można zaliczyć do horrorowych gniotów.

Ogromne wrażenie wywarł na mnie film "Zejście". Nie chodzi już o sam fakt że w jaskiniach czaiły się potworki, ale że główne bohaterki uwielbiały penetrować jaskinie i groty i ich pasja postawiła nad nimi krzyżyk. Bo podróżowanie po jeszcze nie odkrytych tunelach i wsłuchiwanie się w dziwne odgłosy po kątach, zmusiły mnie do postawienia sobie pytania "Co jest straszniejsze? Czy ciemność, czy to co się w niej kryje?"

Armia Ciemności - trzecia część serii "Martwe zło". :)

O ile pierwsze dwa były w jakiś sposób straszne, lub próbowały być, o tyle cześć trzecie przypomina bardziej komedię. Mam jednak sentyment do filmu i czasem jeszcze go oglądam. To było moje pierwsze zetknięcie z nieumarłymi. :P

Był jeszcze taki jeden film: "Mgła" oglądałem dość dawno temu, jednak pamiętam, że nieźle mnie przestraszył. Było to zdaje się o takim miasteczku, którego przodkowie spowodowali katastrofę statku, rozpalając na skałach ogień, który załoga pomyliła z latarnią. Potomkowie marynarzy przybyli się zemścić.

Z tego co pamiętam to nawet nakręcili remake Mgły, ale nie odniósł on sukcesu.

A kto oglądał Widmo? Śmiało mogę powiedzieć że jest to najstraszniejszy film jaki kiedykolwiek widziałem. Do tego twórcy filmu zapożyczyli do swojej produkcji rzekome zdjęcia duchów, które można znaleźć w internecie na stronach o spirytyzmie. Mała rzecz a cieszy.

Kiedyś oglądałam horrory namiętnie, zaraziłam tym mojego brata, który do tej pory uwielbia się bać, ale ja już niestety rzadko się boję najczęściej śmieje się aż boli mnie brzuch. Najbardziej śmiałam się na Ringu 2 (amerykańskim)- w kinie ludzie na mnie zaczęli narzekać, a znajomi stwierdzili, że już nigdy ze mną do kina na horror nie pójdą.
Mimo, że już tak często nie oglądam horrorów, jest kilka, do których z chęcią wrócę, ponieważ mają w sobie, to coś.
Tu ukłon w stronę Takedy: "Lśnienie" (świetny Nikolson), "Smętarz dla zwierząt", "Bastion" (może dlatego, że są to filmy nakręcone na podstawie Kinga), "Teksańska masakra piłą mechaniczną" , "Warlock" –też jest fajny (Takeda: myślę, że jest to horror).
Isli : jasne, że japońskie „Ringi” są świetne!
Do tych wszystkich filmów dodam jeszcze „Innych” (czy jest to horror?), no i oczywiście filmy Alfreda Hitchcocka.
Po obejrzeniu wielu horrorów stwierdzam, że najbardziej lubię te, które straszą mnie po przez psychikę, w których muzyka powoduje gęsią skórkę i dreszcze potęgowane z każdą nutą. Nudzi mnie teatralny krzyk „kobiety na schodach”, brzydzą mnie rzeki czerwonej farbki udającej krew, wkurzają naiwne, przewidywalne scenariusze, a najbardziej nie mogę znieść braku klimatu
Ps. Takeda oglądam wszystko, co ma gdziekolwiek napisane E.A. Poe! :D

Moja wypowiedź będzie krótka - horrory wypad z mojego ogródka...
Przepraszam, ale nie potrafię się na nich bać...

Niestety, amerykańskie horrory w coraz większym stopniu, idą według schematu, dużo trupów, widowiskowe śmierci i efekty specjalne, brak jest tutaj jakiejś świeżości o czym świadczą kolejne remake i kupowanie licencji na filmy tego typu z innych krajów ("Ring", "Klątwa" itd).
Kordan, "Widmo" oczywiście oglądałem (z reguły w wypożyczalni kieruję swoje kroki do półki z filmami made in Azja, szczególnie ze skośnookiej części więc co jest w Polsce dystrybuowane to mam zawsze obejrzane), film dobry, klimatyczny, nie rzuca co prawda na kolana ale jak to w horrorach azjatyckich, większość to budowanie nastroju za pomocą na pozór nic nie znaczących ujęć.
Alfred Hitchcock to mistrz, najsłynniejsza scena prysznicowa w historii kina (a ogólnie kto czytał pierwowzór książkowy "Psychozy"?, wydawaną później razem z kontynuacją).
"Inni", to film, który podobnie jak "Tożsamość" ma dla mnie fenomenalną końcówkę, która wynosi te pozycje na szczyty.
"Armia ciemności", solidna dawka humoru w lekkostrawnej średniowiecznej formie.
Cenię sobie jeszcze pierwszą część "Oszukać przeznaczenie" za pomysł na scenariusz.

A widział ktoś może "Nosferatu- Wampir" Herzoga? Dla mnie to jest klasyka w horrorach. Niby nic mrożącego krew w żyłach tam się nie dzieje, ale klimat, widoki i genialna gra aktorów są niesamowite. Super była scena kiedy Drakula(Klaus Kinski) idzie wzdłuż korytarza by wyssać krew z Jonatana. Albo kiedy Lucy (Isabele Adjani) przechodziła przez rynek, na którym tańczyli i ucztowali ludzie chorzy na dżumę. Miodzio

Dla mnie są to wszystkie części piły. Chociaż jak to zwykle bywa pierwsza część jest najelpsza pozostałe są raczej uzupełnieniem, aczkolwiek reżyser zaskakuje w każdej części czymś nowym.

Horrorów zwykle nie oglądam z prostego powodu... zazwyczaj takie filmy nasączone są wręcz bezsensowną przemocą (nie chce u nikogo urazić). Dla mnie film przede wszystkim powinien mieć fabułę, a dopiero później zająć się straszeniem na różne sposoby. Horrorem, na którym naprawdę się bałem był "Blair Witch Project". Doskonały przykład jak niewielkie grono aktorów, doskonała sceneria i muzyka potrafią dotrzeć do najskrytszych zakamarków duszy i przerazić. Może to tylko moja opinia ale film bardzo mi się podobał.

Z horrorów to jednak preferuję książki (głęboki ukłon w stronę S. Kinga).

A na koniec jeszcze takie jedno małe pytanko... Czy nie uważacie, że obecne horrory nie mają już nic oryginalnego do zaproponowania?? Elementy filmów kopiowane są z kilku różnych, łączone i wychodzi z tego nowy obraz jednak jakoś dziwnie znajomy. (Żeby nie być gołosłownym podam przykład: W filmie "Posłańcy" występują ptaki w roli tytułowych posłańców. I nie wiem czemu od razu skojarzyły mi się z wróblami z książki S.Kinga "Mroczna Połowa")

Pozdrawiam

Niestety teraz więcej horrorów jest o nawiedzonych świrach, których rajcuje mordowanie. Nie chodzi o przestraszenie widza, ale o wywołanie w nim niesmaku... Piła, Hostel albo durne Wzgórza mają oczy wywołują uśmiech politowania na mojej twarzy a nie przerażenie...