Oberża pod Rozbrykanym Ogrem

Mi wyjrzała nieśmiało z kuchni.

- Tego... posprzątałam – uśmiechnęła się przepraszająco, po czym dodała cicho – Jedzenia nie będzie... a tan talerzyk to się sklei, albo przyniosę jakiś inny, ładniejszy i w ogóle... zresztą, z czego on był, trochę magii i już się rozpuścił... ale posprzątałam, naprawdę.

Nie przestając mamrotać usiadła na najbliższym krześle. Ellapar podszedł i położył jej ciężką głowę na kolanach.

- Tego... co to tak cicho? – zapytała Mi. Bo sennie jakoś było w Zakątku...

Kilka dni po tym jak Nagash wyszedł z Zakątka, drzwi otworzyły sie po raz kolejny. Stał w nich lisz. Zaszła w nim jednak zmiana, na jego ramieniu coś siedziało. Po chwili nekromanta wszedł do środka i krzyknął:
- Witam z powrotem, wiem że na długo nie wyjechałem lecz dla mnie ten czas strasznie się dłużył więc wróciłem, lecz nie sam. Przedstawiam wam mojego sokoła, którego spotkałem podczas mojej wędrówki - powiedział Nagash, po czym zaprezentował ptaka siedzącego na jego ramieniu - Jest tylko jeden problem, nie wiem jak go nazwać... A i jeszcze jedno, już bym zapomniał prawie. Mam dla szanownej gospodyni prezent, dokładniej jest to cały kosz ziół - świetnie doprawiają wszelkie trunki. - skończył mówić lisz po czym przekazał Sulii kosz z ziołami.
- Dziękuje - odpowiedziała gospodyni - Napijesz się czegoś??
- Nie, ale chętnie zamówię coś dla mojego sokoła. Na pewno coś się dla niego znajdzie.

Drzwi Zakątka otworzyły się powoli, pozwalając, ażeby wiosenny wiatr wyparł do reszty stare, zimowe powietrze. Na drzewach zaczęły pojawiać się liście, ziemia zasnuła się kwiatami.

- Ach, to już wiosna... - powiedział półelf wchodząc do najlepszej Oberży w Thomeheb. - Tylko ktoś pokroju Mahadevy mógł wymyślić porę tak cudowną. Wiosna!

Po tych słowach nastała krótka cisza, zdecydowanie zręczna. Kot przywitał wzrokiem śpiące tłumy i odnalazł Sulię.

- Droga Gospodyni! - półelf zbliżył się do Sulii i podał jej uschnięty kwiat. - Ee...khm. Podczas moich wędrówek znalazłem ten piękny kwiat i pomyślałem, że doskonale wyglądałby tutaj, bo Zakątek też jest piękny. Ale roślina zwiędła, jak widzisz, toteż... eee... Może zerwę kilka tutejszych kwiatów. - powiedział kot, po czym wybiegł przed Gospodę, by zaraz wrócić ze sporym bukietem roślin. Półelf podał go Sulii. - Proszę. A tak nawiasem mówiąc, nie widziałaś mojej Hexi?

- Dziękuję Kotek. - Sul spojrzała na kwiatki trzymane w ręce - Coś na pewno można z tym zrobić. - mrugnęła do Druida i zerknęła na zwiędłą rośłinę. Poszperała w szafce i wyjęła z niej niebieski wazon - Mówił mi ten wędrowny kramarz, że każdy kwiat, który w nim się znajdzie, odżywa. Zobaczmy...

Elfka umieściła roślinę w wazonie. Z niepokojem oczekiwała efektu. Po chwili uśmiech zagościł na jej twarzy.

- Odżywa - mrugnęła do Kota i pokazała mu całkowicie niebieskiego, na doddatek ruszajacego się kwiatka. - Bukiet umieścimy jednak w zwykłym dzbanie.

Zniknęła w kuchni. Po chwili była z powrotem. Kwiaty znalazły swoje miejsce na ladzie. Sul zwróciła się raz jeszcze do Kota:

- Jajecznica już się szykuje. A Hexe już od dawna nie widziałam. Czyżbyś zgubił żonę? - zmrużyła oczy.

Sulia rozejrzała sie po sali w poszukiwaniu Nagasha. Zauważywszy go podeszła do jego stoilka i podziękowała za kosz ziół. Sokołowi przyniosła kawałek surowego mięsa.

- Myślę, że będzie mu smakowało.

- O, Kot trochę wiosny przyniósł! - ucieszyła się Mi - Ojej, jakie to ładne. Hmm... przydało by się tu trochę więcej roślinek, może takich niezwykłych się nie znajdzie, ale zawsze... coś takiego wiosennego... O, zaraz wracam! - szybko wyszła z Zakątka, omal nie przytrzaskując drzwiami podążającej za nią wiewiórki.

Zakątek nieco zadudnił, po chwili wszedł do niego małe skrzat i przytrzymał drzwi. Za nim wkroczył Dragonis, niosący na karku niewielki Czarny Cis. Położył go na ziemi, po czym zapytał Sulię
- Jest tu jakaś doniczka? Mam tutaj drobny upominek, który może za chwilę uschnąć.
Potem zwrócił się do Morfa - Nie wiesz, do kogo to należy? - i wskazał na dwa nakrapiane jaja, które wyjął przez serwetkę z woreczka.

Do Zakątka pogrążonego w błogim spokoju dobiegło pukanie. Było to jedno z dziwactw Fristrona, który nigdy nie otwierał drzwi tego szczególnego miejsca, dopóki nie uzyskał pozwolenia.
- Proszę - powiedziała Sulia
Drzwi skrzypnęły, rozległy się ciche kroki. Mag z AvLee wszedł do Zakątka.
- Witaj Sulio - powiedział rześko mag
- Witaj - odpowiedziała właścicielka, uśmiechając się
Fristron podszedł do kominku, zamyślając się. Ogień wesoło trzaskał, w hipnotyzującej muzyce tysiąca iskier. Myśli maga odpływały daleko wstecz, do czasów z AvLee...
Zamknął oczy. Ciepło bijące z paleniska podziałało na niego usypiająco.

- Witaj Dragonisie. Niedługo las zapewne będę tu miała - uśmiechnęła się do gościa i wskazała mu jeden z kątów Zakątka - Postaw to drzewo tam. A co do tych jaj to nie insynujesz chyba że Morf ma coś z tym wspólnego. - zielone oczy elfki błysnęły - Zawsze mogę ci z nich przygotować kolację.

- Tylko nie zaśnij na stojąco Fristonie - Sulia szturchnęła lekko maga i podała mu krzesło - Weź je, zapewne będzie ci wygodniej podziwiać płomienie. Ja to nawet na to nie mam czasu. - westchnęła - Idę dopatrzyć gości - uśmiechnęła się do Fristona.

Denadareth podniósł się ze swego stolika i podpełzł do Fristrona po drodze kłaniając się Sulii.

- Witaj Fristonie - wysyczał - rad jestem że Cię tu widzę... czy mogę usiąść przy Twej osobie ? Stęskniłem się za jakąś wymianą zdań -

- Dawno mnie tu nie było.. - do Zakątka wślizgnęła się cicho Hexe. Rozejrzała się po izbie. Przy jednym ze stolików Den rozmawiał cicho ze swoim towarzyszem. Gospodyni nie było widać, ale z kuchni dobiegało skrzeczenie Morfa. I przyjemne zapachy. Nie namyślając sie długo, elfka podążyła w ślad za Arphenem, którego ogon właśnie znikał za kuchennymi drzwiami.

- Witaj Sulio! - uśmiechnęła się Hexe na widok przyjaciółki, pociągając przy tym lekko nosem - No tak. Pichcisz znowuż coś przepysznego. Chcesz nas tu wszystkich utuczyć! - roześmiała się. Sięgnęła do swojej sakwy i pogrzebała w niej chwilę. - Może to nic wspaniałego, ale może.. na ucho Mahadevy, gdzie to jest? Powinnam zrobić porządek.. - mruczała pod nosem. Wreszcie znalazła to, czego szukała. W jej ręku znalazł się mały płócienny woreczek, związany konopnym sznurkiem. - Taki mały drobiazg dla Ciebie, Sul. Prosto z AvLee. - powiedziała, rozwiązując supełek. Oczom Gospodyni ukazała się mieszanka różnych liści, szyszek i igliwia, wydająca z siebie głęboki i mocny aromat wilgotnego lasu. - Teraz zawsze, gdy tylko zatęsknisz za przyrodą, a nie będziesz miała możliwości pójść i poleżeć sobie na łące, ten mały woreczek powinien Ci pomóc. Jeśli tylko sprzedawca nie kłamał, jego zapachowe właściwości są nieskończone. - uśmiechnęła się Hexe, wręczając prezent towarzyszce.

- I gdybyś była tak dobra, poprosilibyśmy z Arphenem o trochę zimnego mleka. Może być nawet dzbanek, już my się sami obsłużymy potem. O, dziękuję. To ja teraz pójdę przywitać się z resztą, a potem wrócę zajrzeć, jak Ci idzie. - Hexe odebrała przyjemnie zimny dzbanek z mlekiem i zajrzała do najbliższego garnka. Uśmiechnęła się do Sulii i udała się w stronę głównej izby.

- Kociu! Ładnie to tak spać na ławie? - obudziła męża, całując go w policzek. - Może masz ochotę na kubeczek pysznego, zimnego mleka? - i nie czekając na odpowiedź sięgnęła po czyste kubki.

- Hexe, czyżbyś nie wiedziała, że poprawienie wagi moich gości to jeden z najważniejszych celów mego życia? Jak myślisz, w jakim celu Zakątek istnieje? - Sul mrugnęła wesoło do elfki. - Dziękuję serdecznie za ten zapach lasu. - wskazała głową na woreczek - Już nie pamiętam kiedy ostatni raz spacerowałam wśród drzew... Taka ze mnie druidka.- uśmiechnęła się ale tym razem uśmiechowi towarzyszył cień smutku. Elfka szybko odegnała od siebie nieciekawe myśli i zaczęła energicznie mieszać dziwnego koloru wywar. - To wasza kolacja. - wyjaśniła zdziwionej Hexe - Za godzinę będzie gotowa. A mleko oczywiście wiesz gdzie stoi.

Kiedy tylko towarzyszka rozmowy zniknęła za drzwiami, Sulia kiwnęła głową na Morfa. Kruk pojawił się przy przyjaciółce i spojrzał uważnie na zawartość garnka. Zaskrzeczał głośno.

- Masz rację. Lepiej nie ryzykować. Może podać zupę najpierw odważnemu gościowi... - Morf uważnie spojrzał na elfkę. - Taaak. Kot powinien się zgodzić.

No i znów, przy akompaniamencie pyłu, iskier i wybuchu w zachodniej Tatalii, pojawił się rudowłosy mag. Okazjonalnie w śnieżnobiałej szacie i bez kapelusza. A także z włosami do barków. I jak zwykle z mieczem i sejmitarem przy pasie.

- Ja chyba nie jestem w stanie poprawić własnej wagi. - powiedział Ghost, po czym dosiadł się do stolika. - Mam wrażenie, że jedzenie nie zwiększa mojego ciężaru... Chyba dam ogłoszenie do Czasu! o poszukiwaniu pokarmu o przynajmniej sześćset sześćdziesięciu sześciu kaloriach.

Hellburn siedział przy stoliku z kufelkiem jOjOwego w ręku. Patrzył na wesołe towarzystwo, na ich zabawy i rozmowy. Nagle coś przykuło jego uwagę. Był to mianowicie pergamin przybity do ściany obok drzwi.
*Hmmm... tyle czasu tu jestem i jeszcze tego nie zauważyłem...* - pomyślał. Wstał i wolnym krokiem podszedł do owego skrawka papieru. Przeczytał go z uwagą po czym zdjął hełm i podrapał się po głowie.
*Co ja mogę podarować jako upominek... nic przy sobie nie mam... bez podarku aż wstyd wchodzić...* - Ifryt pomysłał jeszcze chwilę i wpadł na pomysł. Otworzył drzwi.
W pokoju panowała czystość i porządek. Widać było, że ktoś bardzo dba o tą część oberży. Niepewnym krokiem podążył przed siebie. Mijając stoliki i krzesła trafił na Sulię:
- Witaj nieznajomy! - przywitała łagodnie.
Czarny kruk siedzący na ramieniu gospodyni zaskrzeczał.
- Yyyyy... - wyjąkał speszony ifryt - Na pergaminie przed drzwiami pisało, aby dać upominek, więc... yyy... mogę prosić na stronę?
- Oczywiście - odpowiedziała zaciekawiona Sulia.
Przeszli parę kroków dalej w bardziej odludne miejsce. Hell wyciągnął rękę przed siebie. Z jego twarzy można było odczytać ogromne skupienie. I nagle ni stąd ni z owąd na dłoni ifryta pojawił się mały błękitno-niebieski płomyczek. Hellburn nachylił się do Sulii i wyszeptał:
- Ogień przybiera różne formy i nie zawsze musi być ciepły. To tutaj - wskazał podbródkiem na płomyczek - nazywa się "Coldfire". Rzecz ta jest niesłychanie delikatna i wrażliwa na jakiekolwiek wstrząsy - przy tych słowach wyjął z woreczka przy pasie mały słoiczek. Delikatnie strząsnął płomień do szklanego pojemnika i zakręcił wieko - jeżeli będzie szanowana, będzie się palić wiecznie - nachylił się jeszcze bardziej i szepnął - praktyczne przy czytaniu w nocy - wyprostował się i mrugnął okiem.

Sulia podeszła do stolika kota i Hexe.

- Ugotowałam zupę! Kot, może chciałbyś spróbować jako pierwszy?

Gnom spojrzał na Gospodynię lekko zmieszany.

- Szczerze mówiąc to niespecjal... ał! Hexe, czemu mnie kop... arrł... znaczy, ten. Chętnie.

Sulia postawiła półmisek na stole. Jego zawartość była brązowa i gęsta. Wyglądała ohydnie. Pachniała lasem.

Mam nadzieję, że Hexe nie domyśli się, że jej prezent jest chwilowo pod talerzem. - pomyślała Sul.

Gnom spróbował pierwszą łyżkę. Drugą. Zaczął świecić.

- Em...

Po chwili był nieprzytomnym półelfem z twarzą w talerzu zupy.

- Witaj, Ghoście - Sul przywitała gościa - Zapewniam, że jeszcze parę moich ciast a żadnego ogłoszenia dawać nie będziesz musiał.

Pasjonującą rozmowę o wagach i kaloriach przerwało przybycie ifryta. Sulia udała się wraz z nowym Zakątkowiczem w bardziej ustronne miejsce, gdzie z uwagą przyglądała się jego czarom i podarunkowi, zastanawiając się nad odpowiednim dla płomienia miejscem.

- Niedługo będę musiała dodatkowe półki nad kominkiem zrobić. - uśmiechnęła się do ifryta - Serdecznie dziękuję. Rozgość się a ja tymczasem przygotuję...

Hell już nigdy nie dowiedział się, co takiego Sul miała przygotować gdyż oboje usłyszeli przerażający krzyk kobiecy. *Wiedziałam, że z tą zupą było coś nie tak* Sul spojrzała niepewnie na stolik Hexe i Kota, to znaczy na Hexe i, sądząc po rysach twarzy, półelfa. *Będzie wesoło...* pomyślała i ociągając się podeszła do znajomego małżeństwa. Zerknęła na nieprzytomnego kolegę, westchnęła, niepewnie spojrzała na przyjaciółkę i szepnęła:

- Wiesz...on teraz taki...sama widzisz... - Sul szukała odpowiedniego słowa i nagle jej twarz rozjaśnił uśmiech - Przystojny! - elfka przyjrzała się uważniej - Czyżby to nie była jego dawna postać?

Ghost, dotychczas nieco bierny, przyjrzał się leżącemu w zupie pół-elfowi, po czym podniósł mu głowę.
- Bo ja wiem? Dla mnie jest brzydszy niż był. W każdym razie na pewno wygląda gorzej. Zwłaszcza z tą na wpół przytomną miną.
Mag poprawił nieco byłego gnoma, prostując jego pozycję i odchylając głowę nieco do tyłu.
- Tak. Zdecydowanie gorzej wygląda.

Hexe spojrzała tylko na męża i westchnęła.

- Wolałam, gdy.. trochę mniej świecił. I był bardziej gnomowaty. Ale tak też nie jest źle - uśmiechnęła się lekko. Spojrzała w sufit, a potem na przyjaciółkę - To kiedy można się spodziewac, że oprzytomnieje?

Zaraz po tym, jak drzwi otworzyły się ze sporym hukiem weszło przez nie polne zielsko. Prezentowało się dość mizernie, choć w zamierzeniu na pewno uroczo. Długie źdźbła kwitnącej trawy, trochę pączków dzikiej róży, znaleziona nie wiadomo gdzie lawenda, dużo maków i oczywiście wszechobecny rumianek. Zaraz za bukietem do Zakątka wsunęła się z promiennym uśmiechem jego właścicielka.

- Mam! – krzyknęła w progu uradowana – Teraz będzie bardziej... no, wesoło i w ogóle – przemowę zakończyła długą serią kichnięć – Mam uczulenie – wyjaśniła przepraszająco, po czym rozejrzała się za Sulią.

- Mogę dostać na nie jakiś wazon? Trochę długo to trwało, ale... tego... odrobinę zabłądziłam – zapytała znalazłszy Gospodynię wzrokiem. Ellapar, korzystając z ogólnej nieuwagi, leniwie poczłapał w stronę kuchni. Zapewne w poszukiwaniu czegoś smacznego. Mi tymczasem czekała na wazon z bukietem w ręku, witając się ze wszystkimi. Zauważyła siostrę – Siiis! A... psik! Dawnom cię tu nie widziała – uśmiechnęła się szeroko na jej widok, po czym rozkichała się na dobre.

- Myślę że dzień, dwa i powinien dojść do siebie. Przynajmniej w przepisie była wzmianka o... - Sul wyjęła z kieszeni kawałek starego pergaminu - "przebudzeniu, które nadejdzie wraz z pełnią księżyca" a że pełnię mamy już pojutrze... A ja myślałam że zupa wyzwala w osobie po prostu siły witalne - elfka uśmiechnęła się na widok śpiącego Kota. - A może ktoś jeszcze chętny na talerz zupy?- Sulia rozejrzała się po Zakątku. W tym momencie goście w duchu podziękowali kichającej Mirabell, która skutecznie skupiła na sobie uwagę Gospodyni.

- Daj mi ten bukiet, bo inaczej słowa z siebie nie wydobędziesz. - Sul zabrała kwiaty elfce i umieściła je w wazonie na ladzie. - Piękne. To może komuś talerz zupy?

Hellburn siedzący niedaleko lady podniósł rękę wołając przy tym:
- Ja poproszę jeden talerz... *zobaczymy jakie jedzenie tu serwują* - zaśmiał się w duchu.
Sulia wzięła naczynie, nalała do niego zupy i podszedła do ifryta. Hell szybko wstał, odebrał talerz i spowrotem usiadł. Wziął łyżkę do ręki i spróbował.
*Hmmm... niezłe* - pomyślał i pogrążył się w pałaszowaniu zupki.