Gorące Dysputy

W tym temacie chciałbym podyskutować o filmach zapadających w pamięć, których nie można zapomnieć ze względu na ich niepowtarzalność lub przełomowość.

Jednym z takich filmów jest "Kawa i papierosy" Jima Jarmuscha.
Nigdy wcześniej nie widziałem filmu, w którym główny motyw to nie przygody aktorów tylko właśnie tytułowa kawa i papierosy. Film być może nie posiada wartkiej akcji, nie wszystkie jego części są równie interesujące, ale jednak oddaje klimat rozmów przy kawie i papierosach, często posiłkując się subtelnym humorem.
Jest on jednym z wielu głosów w dyskusji na temat wyrobów tytoniowych.
Jednak, czy wypada kręcić film pokazujący pewne pozytywne zjawiska związane z używką?
Jak dla mnie zdecydowanie wypada, a nawet jest potrzebne, ponieważ by spojrzeć na coś poprawnie powinniśmy to oglądać ze wszystkich stron.

"Przełamując Fale" - nie będzie to próba streszczenia, bo chyba nie o to tutaj chodzi (wystarczy poszukać na jakimś fachowym portalu) . Będą to całkowicie subiektywne odczucia mej skromnej osoby, przekazane Państwu w formie skondensowanej.

Obraz Larsa von Triera zapadł w mą pamięć na stałe. Film z pozoru mało ambitny, schematyczny, a nawet infantylny? W końcu to tylko zwykła historia miłosna dwojga ludzi, ale jakże opowiedziana... Reżyser zwykłość tą przyozdobił niesamowicie - pięknem bijącym z prostoty. Stworzył opowieść łączącą wątki religijne, filozoficzne, socjologiczne, jak również etyczne. Stworzył opowieść, która wymaga od widza ciągłego skupienia. Dlatego nie można w żadnym wypadku napisać o nim jako o infantylnym i schematycznym. Byłoby to wielce krzywdzące.
Niewiele filmów wywołuje u odbiorcy tak wiele sprzecznych emocji, co ”Przełamując Fale”. Radość, smutek, złość... Von Trier stworzył opowieść prawdziwą, tak bardzo bliską odbiorcy, niebanalną. Pokazał lepiej, niż którykolwiek inny reżyser, że człowiek dla drugiego człowieka jest gotów poświęcić siebie.

Ja pozwolę sobie wspomnieć o filmie, a właściwie teatrze telewizji, na podstawie książki "Oskar i Pani Róża". Przyznam szczerze, że to ten film zachęcił mnie do czytania książek Schmitta. Jest świetnie odwzorowany, a zarazem jakby umieszczony w Polskich realiach i po prostu wzruszający.
Innym "zapadającym w pamięć filmem" jest Powstrzymać Przemoc. Opowiada o tragedii dzieci, których krewni są w więzieniach i o wolontariuszce próbującej im pomóc. Idea pomocy, choć oczywiście szczytna, nie jest sama w sobie zaletą filmu. Jego największymi zaletami są pojedyncze historie poszczególnych dzieci. Piękny pokaz przemian w tych osobach: od zdeprawowanych chuliganów, do ludzi, którzy chcą się zmieniać...

Wreszcie przypomniałem sobie film, który zapada w pamięć :] A w zasadzie 2: "Podziemny krąg" i "12 Małp". Oba mają to do siebie, że chociaż występują w nich znani aktorzy, to wcale dobrze sie nie kończą i nie wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Są pełne chaosu, sprzeczności, z tym że w Podziemnym kręgu wychodzi z tego później jakaś logika, w Małpach już nie. Ogląda się może niezbyt przyjemnie, wo obu filmach jest parę scen przemocy, ale intrygują na tyle silnie, że z niecierpliwością wygląda się następnej sceny.

Isli, jak się ten film o kolesiu leżacym na minie nazywał?

Ja chciałbym wspomnieć o rosyjskim filmie "Powrót". To taka retrospekcja dwojga braci o powrocie swego ojca. Powrót chwilowy, nie wiadomo skąd. Koniec tragiczny i tu muszę wspomnieć że byłem kompletnie ale to kompletnie zaskoczony finałem. Przejmujący, wstrząsający, bardzo prawdziwy. Zwyczajna opowieść o dwóch młodych chłopcach i ojcu próbującemu do nich dotrzeć. Niestety oni docierają do niego dopiero we wspomnieniach. Dla mnie złota palma!!

@Van ... "Ziemia niczyja" Kusturicy... wstyd ;)

//WSTRĘT//
Reżyseria: Roman Polański
Scenariusz: Gerard Brach
W roli głównej: Catherine Deneuve
Reżysera nie trzeba polecać, film może też już znacie. „Wstręt” to pierwszy film zrealizowany przez Polańskiego po wyjeździe z Polski.
Nie chce tu, zdradzić nic z fabuły, powiem tylko, że film przez chwilę się ciągnie, ale ten wstęp tworzy istotne podłoże, bez którego dalszy ciąg nie tylko nie byłby zrozumiały, ale także bez istotnego klimatu. Film jest czarno-biały, przejmujący i straszny.
Polecam ludziom, którzy lubią psychologiczne kawałki podszyte strachem.

"Donnie Darko"

Donnie Darko to nie tylko tytuł, ale również nazwisko głownego bohatera, którym jest nastoletni chłopiec cierpiący na zaburzenia psychiczne. Jego życie ulega zmianie, gdy pewnej nocy przybywa do niego 2 metrowy królik-Frank i ratuje go przed śmiercia oraz zapowiada mu koniec świata.

W taki sposób zaczyna się większość opisów tego filmu. Napewno dla niektórych jest to bardzo mało zachęcające. Szerze mówiąc, sama nie wierzyłam, że film gdzie występuje 2 metrowy gadający królik może być warty uwagi, jednak się przekonałam, iż jest inaczej.

Uważam, że "Donnie Darko" jest wspaniały pod każdym względem. Zachwyca nie tylko dobrze wykonanymi efektami specjalnymi, ale też fabułą, wielowątkowością, muzyką... Jest to jeden z lepszych filmów jakie widziałam. Ukrzekł mnie swoją nietypowościa, zaskakującym zakończeniem jak i tym, że wpłyną na moją sfere uczuć.

Produkcja dla osób, które szukają czegoś więcej niż zabicia czasu.

Przy innym temacie Mirabell przypomniała mi film, który bardzo wysoko cenię jako chyba dla mnie najlepszy film historyczny kina europejskiego. Chodzi mi o Królową Margot. Gdy ją obejrzałem w kinie (no już sam właściwie nie wiem, bo może to Izabelle tak na mnie wpłynęła), to po wielu bezsennych nocach przeczytałem jej Pamiętniki Margarite de Valois i biografię Henryka III (naszego IV, ale był tak krótko że to właściwie śmieszne). Już sam początek filmu rozwala, najpierw przepych królewskiego ślubu, a potem rozwiązłość dworu i okrucieństwo Nocy Św. Bartłomieja. Mmmmhhhhhmmm czyli tak, jaką była Europa, prawdziwa Europa czasów wojen religijnych (taka i religia).

Filmów, które zapadły mnie w pamięć jest tyle, że wyszedłby z tego porządny elaborat. Po kilka, które wyszły spod ręki moich ulubionych reżyserów, Bergmana, Kieślowskiego, Kubricka, Kusturicy czy Von Triera... plus kilkanaście zupełnie pojedynczych, ale wartych uwagi. Filmów, które trudno zapomnieć, które jakoś wciąż plączą się po głowie jest dużo. Zatem z tej gamy tkwiących w mej pamięci obrazów wypada wybrać coś naprawdę szczególnego, coś takiego jak Metropolis.

Film można obejrzeć w kilku wersjach. Późniejszych, okrojonych i poprzekręcanych, oraz stosunkowo niedawno wydanej na dvd rekonstrukcji wersji pierwotnej. Ta druga zawiera co prawda sporo luk, uzupełnionych zdjęciami i streszczeniem, co działo się w wyciętej scenie. Albowiem film Fritza Langa to jedno z najbardziej okaleczonych dzieł w historii kina i do dziś niemożliwe jest całkowite jego zrekonstruowanie. Po zakończonej klapą premierze w styczniu 1927r powstawały wersje skrócone i do dziś tylko część usuniętego filmu odnaleziono.

Tyle historii. Po cóż jednak oglądać film, który po raz pierwszy trafił do kin 80 lat temu? To piękna i pełna symboliki (nawiasem mówiąc ciągły komentarz z wersji dvd wyjaśniający rozmaite interpretacje owej symboliki jest miejscami denerwujący), taka, na którą – jak na każdą dobrą fabułę – można spojrzeć z wielu różnych stron, którą każdy może zinterpretować inaczej. Dopracowana strona wizualna filmu (futurystyczne, dwupoziomowe miasto wygląda naprawdę dobrze... a to film to przecież stary) i skłaniająca do refleksji historia na pewno zasługują na podziw. Co prawda niektórym przeszkadza specyfika kina niemego (ach te makijaże, przesadzona mimika itd.), myślę jednak, że mimo wszystko warto chociaż spróbować. Choćby dlatego, że film ten był niesłychanie inspirujący dla innych twórców kina (pytanie o płynność granicy między człowiekiem a przyszłościową maszyną – robotem znane jest choćby ze świetnego Łowcy androidów Scotta). No i to zakończenie... Naprawdę polecam.

Ps. Królowa Margot, tak, świetny film. Te zdjęcia :)

Najdłużej rozpamiętuję filmy smutne.
1. "Co gryzie Gilberta Grape'a" - najbardziej mi zapadł w pamięć moment jak matka Gilberta szła przez miasto i wszyscy się za nią odwracali i śmiali z niej (jak ktoś nie oglądał to dodam, że dlatego, iż była nieprzeciętnie gruba), ale też braterski uścisk na zgodę po tym jak Gilbert w afekcie pobił Arniego w łazience za to, że zjadł swój tort urodzinowy.
2. "Edi" - tutaj najdłużej mi się uchował w pamięci obraz jak Bracia w toalecie trzaskali głową Małego o sedes podczas gdy tuż obok przy wesołej muzyczce toczyła się zabawa, lecz także końcowa scena, gdy główni bohaterowie szli przez miasto i na pytanie Jureczka "Ee-eedi p-p-poo co my-yśmy wr-ócili do-oo tee-go mias-sta, źle na-am tam by-yło? Co-o my tu za ży-yycie maa-my?" Edi odpowiedział: "Swoje Jureczku. Swoje."
3. "Lot nad kukułczym gniazdem" - nie pamiętam konkretnych momentów, zachował mi się w pamięci raczej obraz całokształtu.

[EDIT]
Ostatnio obejrzałem polski film "Zerwany" - ten film na pewno zapadnie w pamięć każdemu kto go obejrzy; jest brutalny, ukazuje życie Mateuszka w rodzinie zastępczej, domu dziecka i poprawczaku, nie ma żadnych sztucznych ubarwień, film poraża realizmem. "Symetria" przy tym to pikuś. Zdecydowanie nie dla nadwrażliwych.